Śmierć

Po  mrocznych korytarzach myśli błądzę

gubię się w nich

w panice przez nie idę

Strach mnie ogarnia coraz silniej

i nagle ją widzę

Jej czarna postać do mnie podąża

rękę wyciąga, uśmiechem nęci

a ja coraz to śmielej na nią spoglądam

Czuję, że jest moim wybawieniem

końcem udręki

Wabi mnie snu wiecznym spokojem

patrzę w jej czarne niczym otchłań oczy

nic nie czuję

Jesteś mym wybawieniem, o śmierci!

Pragnę uciszyć ten huk w mojej głowie

co każdy dzień w koszmar zamienia

zabić przeraźliwą ciszę, która po nim następuje

I nie wiem już co lepsze

Czy myśli uciążliwe dudnienie?

Czy ból ciszy?

Patrzę na me ciało, marny ziemski byt

naczynie gorącą krwią wypełnione

Po cóż mi ono?

Jestem przecież myślą, uczuciem i słowem

Czymże jest me życie?

Cierpieniem i walką z każdym życia dniem

Oszukiwać już więcej nie chcę i nie zdołam

by pod radości maską skrywać swe smutne oblicze

Ty jedyna, o śmierci mnie rozumiesz

i swe ramię podsuwasz, bym się na nim wsparła

Ty zawsze wiernie wyczekujesz