Życie to ocean smutku przetykany gasnącymi promykami szczęścia.

Lęk

Stała nie mogąc wykonać żadnego ruchu, jej stopy ugrzęzły w gęstym błocie. Próbowała oderwać najpierw jedną nogę następnie drugą, unieść choć trochę, niestety bezskutecznie. Poczuła się bezradna. Wokół panował przygnębiający półmrok, a złowrogą ciszę przerywał niekiedy jej własny, przyśpieszony oddech. Karykaturalne drzewa przypominające zdeformowane ludzkie postacie zdawały się drapać niebo swymi gołymi, ciemnymi konarami. Pnie porastał gęsty i wilgotny mech o ciemnozielonej barwie. Odór ciężkiej zgnilizny wciskał się w nozdrza i przenikał całe jej wnętrze pozostawiając w ustach mdlący posmak. Zatraciła poczucie czasu i nie wiedziała jak długo tak stoi. Zresztą, tutaj czas wydawał się być płynnym, niemierzalnym. Jej nagie stopy były całkiem przemarznięte. Chłód wędrował po jej ciele powodując coraz częstsze drżenie. Nagle dało się słyszeć delikatny szmer, jakby coś sunęło po ziemi. Szmer był coraz bliżej i wydawał się narastać. Przed jej oczami zaczęły wyrastać mroczne cienie o nieokreślonych kształtach. Podążały w jej kierunku wijąc się przy tym, jak węże. Serce zabiło jej szybciej, w ustach zaschło. Zaczęła się szamotać, chciała uciec lecz grzęzła jeszcze głębiej. Była przerażona. Coś złapało ją za nogi tuż przy samej ziemi, zacisnęło silnie, jak w stalowej obręczy. Zabolało. Krzyknęła lecz nikt jej nie słyszał. Głos odbił się jedynie echem wśród przeraźliwej gęstwiny i zamilkł. Walczyła, aby nie stracić równowagi i nie upaść. Wiedziała, że prawie niemożliwe będzie podniesienie się, że może pozostać w tym topielisku na zawsze. Mroczne cienie krążyły wokół niej, co rusz smagając jej twarz i ciało niczym lodowate pejcze. Zamknęła oczy z nadzieją, że gdy je otworzy wszystko rozpłynie się jak zły sen, lecz czający się za jej plecami strach pozbawił ją tego złudzenia. Poczuła przygniatający ciężar na ramionach. Zrobiło jej się duszno, przerażenie mieszało się z bezsilnością, obrazy wirowały przed oczami. Znała to uczucie bardzo dobrze, gdy serce biło jak oszalałe, a potęgujący niepokój wypełniał każdą jej cząstkę, dławił i paraliżował.

Lęk. To przed nim całe życie uciekała. Wreszcie ją dopadł, pragnął wyrwać z niej życie.

Na brzegu myśli

Słowa zawisły na brzegu myśli
nie chcą  opaść dźwiękiem
jeszcze niedojrzałe
nieśpieszne
pomieszane
zaklęte milczeniem
przesiąknięte strachem
czekają na burzę
na zmysłów niepokój
by zerwać się odważnie
i w cuglach emocji
przemierzać pustą przestrzeń

Gdy odejdę

Kiedyś odejdę, mój czas się zatrzyma
lecz ty nie płacz po mnie
tylko spójrz tak, jak ja patrzyłam
na ten świat, co wciąż żyje i nadziei się trzyma
mimo cierpień i zniszczeń
dobre strony odkrywa

Przebudzona

Przebudzona z zaklętego snu

już nie czuję bólu ni rozpaczy

już nie pamiętam bolesnych słów

one ucichły gdzieś w oddali

nie słyszę głosu, co mnie zwodził

umilkł jak echo wśród dalekich wzgórz

Unoszę się ponad szary świat

wiatr w swych ramionach mnie niesie

spoglądam ochoczo w horyzont

ciekawa, co też mi los przyniesie

Uniesienie

Skóry miękki aksamit
budzi się pod twymi ustami
usta blade pęcznieją
wyczekując słodkiej przystani

Ciało z rozkoszy drżące
w dłoniach twych ożywa
czuły dotyk elektryzuje
gorącym dreszczem przeszywa

Jasne wzgórza nabrzmiałe
sterczą różowymi szczytami
kwiat rozchyla swe płatki
zroszony miłości nektarem

Niebo

Niebo czarną peleryną się okryło
opada ciężkimi kroplami rozpaczy
nasączone bezimiennym bólem
dotyka chłodno niespokojnej ziemi
spływa strumieniami żalu
smutku drążącymi potokami

Bez odpowiedzi

Smutek, strach, niepewność
to co czuję mnie paraliżuje
W głowie mam krzykliwy zamęt
serce w kawałki rozpadać się zdaje
Co zrobić? Którą podążyć drogą?
Stoję bezsilna na życia rozdrożu
Czy los kierunek mi wskaże?
Czekam, bo nie wiem co począć
Poderwać bym się chciała
i wznieść do góry, bardzo wysoko
Unieść ponad to wszystko
ból zostawić za sobą
Kiedy choć nikłe światełko zobaczę
co rozproszy te ponure mroki?
Kiedy cieszyć się w pełni będę
przegnam precz wszystkie smutki?

Tyle pytań mam jeszcze
a wszystkie bez odpowiedzi

Zwyczajny dzień

Zwyczajny miły dzień
w zarysie smutku
z uśmiechem na ustach
w goryczy łzach
z dobrym słowem
w myślach mroku
z ''wszystko w porządku''
w ogólnym chaosie

W zawieszeniu

Na rozstaju dróg
w myśli zagubieniu
w głuchej ciszy
w mglistym zapomnieniu
tu utknęłam
w bezkresnym miejscu
w tym czasie
w jego zawieszeniu
zamknięta niczym w próżni
jak w szklanym naczyniu
niczego nie odczuwam
w obojętności więzieniu

Kwiaty nadziei

Z mroku wyszłam i smutku otchłani
co dla mej radości był więzieniem
w grobie głębokim, chwil niechcianych
pochowałam przeszłości cienie
z łez kryształów, co na ziemię padły
nadziei subtelne kwiaty wykiełkowały

Jesteś i więcej mi nie trzeba

Jesteś i więcej mi nie trzeba
słów twych pragnę słuchać i czułego głosu
kochać ciebie nie przestanę
w sercu mym na zawsze pozostaniesz
radość i szczęście w moje życie wnosisz
blaskiem swym rozpraszasz ciemne mroki
zostań proszę, nie odrzucaj mej miłości
tak bardzo boję się ciebie utracić

Podążać będę dalej

Życie przede mną jest długie
jeszcze niejedne wichry i burze
nie raz jeszcze się ugnę
i kark swój nisko pochylę
lecz złamać się nie pozwolę
podniosę do góry głowę
i podążać będę dalej

Czasem nisko upadnę
wypełni mnie ból i cierpienie
błądzić w mroku myśli będę
niczym w chorym obłędzie
lecz sił do końca nie stracę
od dna udręki się odbiję
podniosę i wzbiję wyżej

Niejedno słowo mnie zrani
niejeden człowiek zawiedzie
serce me poddam próbie
i znów zatęskni ogromnie
lecz ono ciągle bić będzie
po każdym ciosie silniejsze
na miłość wciąż gotowe

Kiedyś nadejdzie dzień, gdy wspomnienia zbledną, ząb czasu je nadgryzie. Pozostanie jedynie garstka chwil minionych, spowitych mgłą zapomnienia, co tylko złudzeniem wydawać się będą.

Tak niedawno bliscy

Tak niedawno sobie bliscy

dwie dusze bliźniacze
Teraz całkiem obcy
pod obojętności płaszczem
Słów padło zbyt wiele
które dotkliwie raniły
Smak goryczy zostawiając
więź łączącą zniszczyły
Kiedyś byłam blisko ciebie
nazywałeś mnie aniołem
Teraz nikim już nie jestem
tylko myśli twoich cierniem
Nie dajesz mi już szczęścia
słońce twoje dla mnie zgasło
I choć pragnę twego ciepła
ty skrywasz się pod chłodu maską
Mrocznym cieniem się stałam
którego już nie dostrzegasz
Jestem dla ciebie jedynie zjawą
ze smutnego wspomnienia
Może kiedyś życia los
nasze drogi skrzyżuje
Ja rękę wyciągnę na zgodę
ty nie odrzucaj mojej

W śmierci czułych ramionach

Byłam tam, w świecie poza naszym wymiarem
gdzie wieczny mrok panuje i bezkresna pustka
I nie był to raj upragniony, ni piekło rozszalałe
lecz świat tak odmienny, niczym snu iluzja

Tam spokój odnalazłam dla myśli w obłędzie
skończyły się na zawsze dręczące koszmary
W sercu ran już nie było lecz słodkie ukojenie
a rozpacz i tęsknota wraz z ciałem umarły

W śmierci czułych ramionach odpoczynek znalazłam
strachu we mnie nie było, bo przyjaciółką mą została
W pocałunku chłodnym swe tchnienie jej oddałam
by we śnie błogim, po wsze czasy się pogrążyć

Kilka słów

Kilka słów, tak niedużo
jednak wiele znaczą
ciepłe niczym wietrzyk letni
które czule ucho pieszczą
i miłości tak głębokiej
że gorącem serce przepełniają
te z rozkoszy zrodzone
które w oddechy się wplatają
także te na wiatr rzucone
co się nigdy nie spełniają
chłodne niczym lód
że obojętnością swoją ranią
i słowa jak ostrze noża
które wnętrze uśmiercają

Nadzieja

W ciemności mroku, jasny promyk światła ujrzałam

to nadziei żywy blask ożywił serce moje

Nie poddam się! Pomyślałam

Walczyć będę, ból pokonam z wnętrza mego wyrwę

Żyć pragnę! 

Cieszyć się pięknem, dźwiękami natury, dziecka uśmiechem

Chcę radość odczuwać i miłością moją obdarowywać świat cały!

Jestem

Jestem
a jakby mnie nie było
ciemna mgła mnie spowija
już czuję chłodny pocałunek śmierci
nade mną czarne chmury się kłębią
grunt spod stóp mi ucieka
nie czuję strachu
Czy powinnam?
Słyszę głosy
ale nie wiem czy słuchać
nie chcę by serce cierpiało
pragnę spokoju
ktoś za mną woła
jakieś ręce mnie chwytają
nie chcą mnie oddać śmierci
bronię się przed życiem
ale nie chcę go tracić
Jestem

Zniknę na zawsze

Czymże jest życie? Piekłem na ziemi

Wieczny ból i cierpienie, samotność i pustka

rozpacz, która wnętrze rozrywa na strzępy

serce krwawiące i ciągle w rozterce

Pięknych chwil jest tak mało

zbyt niewiele, aby żyć dla nich i walczyć 

Pragnę wreszcie wiecznego spokoju

zostawić to wszystko i pogrążyć się w nicość

tam nikt mnie nie znajdzie 

Zniknę na zawsze

Życie moje

Życie  moje,  jedyne  i  drogie
wciąż wystawiasz mnie na próby
bywasz  bezwzględne  i  srogie

Myśl mnie czasem uporczywa nachodzi
aby  rozstać się  z  tobą  na  zawsze
zniknąć,  pogrążyć  w  nicości

I stoję tak nad ostateczności otchłanią
w mrok moich uczuć spoglądając
gdzie przeszłość z żalem się splatają

Patrzę, a otchłań ta mnie wabi i nęci
ciemną  mgłą  me  ciało  spowija
niczym  całunem  błogiej  śmierci

Pokusa jest silna, spokojnej wieczności
lecz wnętrze ból ogromny rozdziera
gdy swe oczy tęskne, kieruję ku przyszłości

I serce me ożywa, kroplą nadziei napełnione
smutek  z  nagłą  radością  się  miesza
kiedy widzę to, co jeszcze niespełnione

Wiem, że długa i kręta droga przede mną
blaski  szczęścia  i  cienie  rozpaczy
i niejeden raz jeszcze stanę nad otchłanią

Lecz nie wygasło we mnie pragnienie
by kochać mocno, czuć sobą, istnieć
aby  dogonić  niejedno  marzenie

Kiedyś  się  z  tobą  życie  rozliczę
spojrzę wstecz za siebie i powiem koniec
lecz nie teraz, nie czas jeszcze

Odejdę

I przyjdzie ten czas
gdy śmierci w oczy spojrzę
już niebawem
bólu na zawsze się pozbędę
co dotkliwie rani
błogość poczuję
strachu już we mnie nie będzie
tylko pustka
w mrok odejdę

Cisza

I znów nastała cisza
bolesna cisza

Smutek przeniknął moje ciało
przeniknął do głębi

Serce ogromny ból rozdarł
rozdarł na strzępy

Myśli w burzę się zamieniły
mroczną burzę

Czymże jest miłość

Miłość to czułe gesty i przelotne spojrzenie

to chwile radości, ale i smutku we dwoje

to uśmiech, co słońce w każdy dzień wnosi

to serce, wypełnione gorącym uczuciem po brzegi

to myśli tysiące, a w każdej twój ślad mocno odciśnięty

Miłość, to namiętność, chwile rozkoszy, ale i burze

to wieczne tęsknoty, co ból sercu zadają

to marzenia o tobie, we śnie i na jawie

to pragnienia nigdy niezaspokojone

to smutne rozstania i radosne powroty

Nocne marzenia

Noc atramentem niebo pomalowała
szatę z roziskrzonych gwiazd wdziewając
księżyc srebrzystym dyskiem zalśnił
poświatą  subtelną  świat okrywając

W głuchej ciszy się pogrążyłam
po nocnej rosie miękko stąpając
twarz ku księżycowi zwróciłam
z tęsknym rozmarzeniem patrząc

Nagle  serce  moje  mocniej  zabiło
postać  jakaś  do  mnie  podążała
niepewność o dreszcz przyprawiła ciało
niemocą  przeszyła  mnie  całą

Sen  to,  czy  jawa?  Pomyślałam
kiedy  twarz  zobaczyłam  znajomą
zmysły oszalały  i  cała zadrżałam
gdy ramiona swoje ku mnie wyciągnął

Silna tęsknota wnętrze przeniknęła
łzami  radości  policzki  znacząc
przed  siebie  szybko  pobiegłam
w objęcia miłości z rozkoszą padając

Usta nasze  wreszcie się spotkały
spijając zachłannie ciepłą słodycz
dłonie z lubością po ciałach błądziły
oddając się namiętnej czułości

Nocną ciszę przerywały nasze szepty
i westchnienia w rozkoszy zrodzone
gdy  w  upojeniu  zmysły  szalały
ogniem ciał do białości rozpalone

Spełnienie  w  miłości  odnajdując
w objęciach rozgrzanych zasnęliśmy
ciała stęsknione do siebie mocno tuląc
w marzeniach sennych się pogrążyliśmy

Wyboista droga

Na  wyboistej  utknęłam  drodze
płonnymi  nadziejami  brukowanej
w  mrocznym  lesie  złych  wspomnień
gdzie wiatr w koronach smutkiem zawodzi

Kroplami łez morze goryczy wypełniłam
na wzburzonych falach uczuć dryfując
w  myślach czarnych chaosie utonęłam
na dno głębi smutku bezwiednie opadając

Niepokoju  gęsta  mgła  mnie  spowiła
serce  bolesnej  udręce  poddając
jasny blask radości cierpieniem zabiła
ostatni, pełni życia oddech odbierając

Cień

W martwym punkcie stoję

przed życiem się chowam

przyszłości się boję

w świat marzeń uciekam

strach we mnie kiełkuje

ból serce rozdziera

przeszłość cieniem się kładzie

mrokiem życie spowija

Wolności smak

Ach, wzbić się wysoko
unieść  jak  ptak
upajać się lekkością
wolności poczuć smak
w bezkresną przestrzeń
na skrzydłach się wznieść
dotknąć nieba dłonią
błękitem napawać się
przez  obłoki  mknąć
delikatne niczym puch
twarz i włosy pieścić
wiatru  oddechem
w stronę słońca lecieć
nie oglądając się za siebie

Chodź do mnie

Chodź do mnie
miękko stąpając
Weź mnie w ramiona
czułością  otul
Dotknij subtelnie
ciepłem swym rozpal
Mów szeptem
słowami mnie pieść
Przytul do siebie
bym ciebie poczuła
Pocałuj lekko
gorącym muśnięciem
Kochaj namiętnie
moje zmysły zaczaruj
Porwij  daleko
do bram raju

Do gwiazd

Gdyby tak móc choć raz
porzucić ziemskie oblicze
rozpłynąć się w niebycie
i mgłą ulotną stać

Z wiatrem zatańczyć wesoło
i wzbić hen, wysoko
do nieba jak atrament
pełnego świetlistych gwiazd

Kosmiczną poczuć moc
i na warkoczu komety
przez mgławice barwne
w nieskończoność mknąć

Kraina miłosnych uniesień

Zabierz mnie daleko stąd
do krainy miłosnych uniesień
na skrzydłach z marzeń sennych
i z tęsknot utkanych mnie unieś

tam gdzie słońce barwę ognia ma

a jego gorący blask topi mrok
poszybujmy na wietrze wspomnień
pod czystym lazurowym niebem
gąszcz lasu po drodze mińmy
na uczuciach głębokich wzrosły
wznieśmy się ponad szczytami
z namiętnych doznań i wzruszeń
nad morzami z łez i tęsknot
morska bryza niech nas tuli
w oceanie rozkoszy się zanurzmy
dotykiem ciepłym igrając
usta nasze połączmy zachłannie
niech słodyczą się upajają
ciała splećmy w dzikim tańcu
by zapłonęły żywym ogniem
na fali ekstazy się unieśmy
oddechami miłości przenikając
do brzegu w zachwycie dopłyńmy
ciała rozbudzone błogości oddając

Śmierć

Po  mrocznych korytarzach myśli błądzę

gubię się w nich

w panice przez nie idę

Strach mnie ogarnia coraz silniej

i nagle ją widzę

Jej czarna postać do mnie podąża

rękę wyciąga, uśmiechem nęci

a ja coraz to śmielej na nią spoglądam

Czuję, że jest moim wybawieniem

końcem udręki

Wabi mnie snu wiecznym spokojem

patrzę w jej czarne niczym otchłań oczy

nic nie czuję

Jesteś mym wybawieniem, o śmierci!

Pragnę uciszyć ten huk w mojej głowie

co każdy dzień w koszmar zamienia

zabić przeraźliwą ciszę, która po nim następuje

I nie wiem już co lepsze

Czy myśli uciążliwe dudnienie?

Czy ból ciszy?

Patrzę na me ciało, marny ziemski byt

naczynie gorącą krwią wypełnione

Po cóż mi ono?

Jestem przecież myślą, uczuciem i słowem

Czymże jest me życie?

Cierpieniem i walką z każdym życia dniem

Oszukiwać już więcej nie chcę i nie zdołam

by pod radości maską skrywać swe smutne oblicze

Ty jedyna, o śmierci mnie rozumiesz

i swe ramię podsuwasz, bym się na nim wsparła

Ty zawsze wiernie wyczekujesz

Zmęczenie

Idę wciąż przed siebie
naprzód  podążam
choć sił już nie mam
cierpieniem zmęczona

Wyścig  ze  śmiercią
kto zwycięstwo odniesie
ona  niedościgniona
czy ja ogarnięta lękiem

Życie za mną podąża
uśmiechając się skrycie
do siebie  mnie  woła
i  zatrzymać  próbuje

Nadzieją wciąż łudzi
co dłoń ku mnie wyciąga
by zawód mi sprawić
niepewność mą wzbudza

Los w twarz mi się śmieje
drwi  ze  mnie okrutnie
moją  radość  zabija
życia  drogi  krzyżuje

Gubię się w ich plątaninie
zwątpienie mnie ogarnia
strachem podsycone
a serce panika pochłania

Boję  się  iść  dalej
sił już we mnie nie ma
skrzydła całkiem opadły
unieść ich nie zdołam

Oczami pustymi spoglądam
sensu w niczym nie widzę
morze łez już wypłakałam
lecz ukojenia nie znajduję

Marzeń gonić nie chcę
czekać też nie zdołam
tęsknoty chcę ujarzmić
ból  w  sobie pokonać

Z  życia  sobie  zakpię
i do śmierci się uśmiechnę
złemu losowi się wymknę
i ostatnie wydam tchnienie

Zimowy pejzaż

Słońca ciepły blask złotem okrył śnieg
promyk przemknął wśród gałęzi drzew
by ze snu przebudzić je
radosnym światłem ożywił las
bajeczny obraz namalował
magiczną paletą ciepłych barw
roziskrzył biały puch milionami gwiazd
ciepłym dotykiem stopił szron
co kroplą wody na ziemię spadł
wiatr cicho zaszumiał w gęstwinie
i szelestem zamarzniętych traw
zagrał tęskną, zimową muzykę

Pobiegnę tam

Pobiegnę tam przed siebie
daleko będę biec
po drodze minę czas
a on już nie dogoni mnie

Za marzeniem mym podążę
co nieuchwytne się wydaje
złapię je w swoje dłonie
nie wymknie mi się wcale

Dogonię też tęsknotę
która bólem wnętrze trawi
spróbuję ją ujarzmić
i już więcej mnie nie zrani

Ciało marzeniu oddam
gdy wreszcie je pochwycę
żar palący ugaszę
i rozkoszą się zachwycę

Serce mocno bić będzie
uczuciem silnym poruszone
szczęściem się napełni
i żadnej kropli nie uroni

Pustka

Czasem popada się w taki stan, gdy niekończący ból i smutek przeszywają wnętrze, serce łka, a łzy nie przynoszą ukojenia. Widzisz, że wszystko w co wierzyłaś staje się iluzją, a marzenia rozpadają się jak domek z kart. Jesteś sama ze sobą, pogrążona w ciemności i bezgranicznej pustce. Rezygnujesz, popadasz w obojętność i pozostaje jedynie myśl o pogrążeniu w nicość.

Samotność

Płynie czas powoli, wciąż płynie
odlicza godzinę po godzinie
zabiera mnie cząstka po cząstce
a ja samotna choć w morzu istnień
pogrążona w otchłani mrocznej pustce
jak ślepiec się poruszam
ubrać myśli w słowa bym chciała
ale chaos w umyśle nie pozwala
burza rzeką uczuć serce zalewa
a ja tonę w jej niespokojnym bezkresie
oddycham, czuję i myślę
ale, czy jeszcze jestem?

Miłość

Tęsknotą naznaczona jest miłość, która serce przenika
niecierpliwymi gestami i myślami zuchwałymi
marzenia senne woalem niepamięci okrywa
czułe spojrzenie barwi gorącym pożądaniem
namiętny dotyk czyni ciepłym, niczym wiatr latem
słodkimi słowami niemą pustkę wypełnia
miłość, wiecznym jest oczekiwaniem

Sen

Jesteś tak daleko
a tak blisko się wydaje

Jesteś mym marzeniem i tęsknotą
co przenika mnie do głębi

Widzę twoje słowa
które we mnie ożywają

Słyszę głos twój z oddali
gdy do mnie mówisz czule

Sprawiasz, że krew moja się burzy
a serce przyspiesza

Czuję twój gorący oddech na swej skórze

i subtelny dotyk, który ciepło powoduje

Jesteś tak nieuchwytny
jak sen co nocą mi się przyśnił

Widzę twój promienny uśmiech i otwarte ramiona

Wołam do ciebie, zostań!
I biegnę bo nie chcę ciebie stracić

Wydajesz się być na wyciągnięcie ręki
tak blisko

lecz nagle znikasz
Rozpływasz się we mgle rozczarowania i smutku

Moja miłość

Moja miłość jest jak ocean, niezmierzona i głęboka
czasem jest jak sztorm, gdy w sercu burza uczuć wzmaga
bywa też spokojna niczym tafla wody
radosna, gdy się pojawiasz a każde twe słowo ją podsyca
pogodna, kiedy się do mnie ciepło uśmiechasz
czasem jest nieuchwytna, niczym piękny sen o tobie
smutna, kiedy ciebie nie ma i tęsknię ogromnie
bywa gorąca, gdy twą namiętność i dotyk wspomnę
To moja miłość, ofiaruję ją tobie

Mówią, że czas leczy rany. Ale bywają w życiu człowieka takie chwile, kiedy te rany się otwierają. Ożywają złe wspomnienia, myśli i smutki głęboko skryte na dnie serca. I czujesz, jakbyś wróciła do punktu wyjścia.

Tęsknota

Bo we mnie jest ból, co tęsknotą się zwie
za tym co już było, a nie wróci nigdy więcej
radością dziecka i młodzieńczą miłością
za tym co nieuchwytne i wciąż wymyka się z rąk
marzeniami w ciemną noc i jasny dzień
za tym czego nigdy już nie będzie

Czas

Czas biegnący na oślep z przekorą
wiecznie nieuchwytny i niedostrzegalny
naznacza swym bytem każdą noc i każdy dzień
przemierza próżni i pełnię zdarzeń
wciąż przed siebie pędzi
zbierając po drodze żniwo ludzkich przeżyć
nieodwracalnie zmierza ku nieuniknionemu
zaskakuje po drodze nieprzygotowanych
zbiera słowa, myśli  i  uczucia
wrzucając je w wir wspomnień
biegnie i biegnie zagarniając część życia
ale dając szansę na dalsze

Żal

Czarne myśli wzięły mój rozum w posiadanie
myśli nieoswojone i nieprzejednane
zajęły każdą cząstkę mnie całej
gniew przejął ster i pchnął w nieuniknione
przypływ smutku i żalu zalał serce moje
i tak, gnam w otchłań nieznajomą
Co wydarzyć się jeszcze może?
Czy jakaś jasna myśl, rozjaśni ten straszny mrok?

Strach

Dzień, w którym zatrzymał się czas
pojawił się strach i przemknął cicho w głąb mnie
pozostał tam przez dłuższą chwilę
i zniknął równie niepostrzeżenie
zostawił po sobie przeszywający smutek i niepokój
roztoczył mgłę niepewności i bezsilności
teraz pragnę wyzwolenia
ale boję się niespełnionej nadziei

Smutek

Udręczony dzień kapiący smutkiem
umysł wiruje wraz z nim
a świat gdzieś obok dryfuje
ludzie przemykają jak uśpieni
i tylko ja nie śpię
pogrążona w mroku złych myśli
a czas biegnie nieubłaganie
zamykając pewne sprawy
w twardej skorupie beznadziei
jestem na rozdrożu
umysł błądzi
chcę mu uciec lecz nie mogę
i sączę tylko po trochu życie
myśląc, że ktoś mnie zauważy
tak naprawdę

Dotyk

Proszę dotykaj mnie
niech dotyk twój rozgrzeje moje ciało
niech otrze smutku łzę
pragnę zatopić się w nim cała
pragnę upajać się twoimi pocałunkami
gorącymi, wilgotnymi ustami
które delikatnie płyną po moim ciele
Proszę przytul mnie i kochaj mocno tak
nie dawaj chwili wytchnienia
niech nasze ciała zawirują w namiętności
niech miłość rozgrzewa nasze serca
dłonie błądzą bez końca
usta smakują gorąc naszych ciał
Zabierz mnie w tę podróż
gdzie tylko ty i ja
Proszę, dotykaj mnie